Ze kijkt me verschrikt aan als ik haar in een Human Designconsult vertel dat haar Strategie is “wachten op een response”: “Wat bedoel je met wachten? Ik wacht nooit, dat kan ik niet. Nooit gedaan ook.”
Zij is niet de eerste die zo reageert als ik haar vertel over haar Strategie, wachten op een response, of wachten op een uitnodiging, wachten op emotionele helderheid, enz. Wachten roept afschuw op en wordt over het algemeen geïnterpreteerd als zwakte. We denken namelijk dat we moeten presteren, initiëren, dingen in gang zetten, ons zelf profileren, aan de weg timmeren, ons laten zien, voor ons zelf opkomen, er voor gáán, ons hart volgen en noem maar op.
Het grappige is dat we naast al die druk die we voelen om ons zelf actief in de wereld te zetten ook dondersgoed beseffen dat het leven niet gaat om ‘doen’ maar om ‘zijn’. Dus ontstaat er nog een druk, de druk om te leren om te ‘zijn’. Dus gaan we mediteren, mindfulness toepassen, yoga beoefenen, oude trauma’s waarvan we denken dat die ons ‘zijn’ blokkeren, opruimen, positief denken, enz. enz. In deze New Age tijd zijn er honderden technieken die ons beloven dat wanneer we die techniek beheersen we vanzelf in ons ‘zijn’ vallen. En zo zijn we weer aan het doen om tot ‘zijn’ te komen.
Ik heb in mijn leven heel veel technieken beoefent, heel serieus en heel toegewijd. Ik heb prachtige ervaringen gehad dmv die technieken, maar uiteindelijk leerde ik dat ‘doen’ je nooit bij ‘zijn’ brengt. Alleen ‘zijn’ brengt je bij ‘zijn’.
In het bovenstaande consult probeer ik geduldig mijn klant uitleg te geven over haar design en zoals altijd geeft haar kaart precies aan waar haar onrust vandaan komt, waar haar drang tot doen zit en leg ik haar uit hoe ze door te leven vanuit de conditionering in haar open Centra en Kanalen ze steeds verder bij zichzelf en dus bij ‘zijn’ vandaan komt.
En dan kom ik met het alternatief, leven vanuit je Strategie en (Innerlijke) Autoriteit. Even flikkert er wat hoop in haar ogen. De cellen in haar lichaam resoneren met wat ik vertel, maar er is meteen ook ongeloof. Kan het zo gemakkelijk zijn? Bijvoorbeeld als Generator gewoon vanuit je Sacrale geluiden beslissingen maken? Kan die Ahuhn Uhnun kreun uit de buik de gouden sleutel zijn tot je zelf?
Soms zeg ik er bij ‘ je mag weer dom worden’, al je verstandelijke overwegingen laten vallen en ‘domweg’ je buikgeluiden volgen.
Eigenlijk is het te mooi om waar te zijn, deze eenvoud, en dat is precies waarom ons denken hier niet aan wil. De mind houdt niet van makkelijk, de mind is gemaakt om te wikken en wegen, om te vergelijken, om de ene kant van iets te zien en de andere kant ook. Maar ons lichaam gebruikt een heel andere taal. Een Sacrale response bijvoorbeeld snijdt dwars door de overwegingen die de mind maakt, heen. En zo doet een intuïtieve ingeving, als het Miltcentrum je Innerlijke Autoriteit is.
Je Strategie en Innerlijke Autoriteit, en voor Mentale Projectors en Reflectors het proces om beslissingen te maken, brengt je rechtstreeks in je lichaam. En dat is precies de plek waar ‘zijn’ is. Waar anders kun je ‘zijn’ ervaren dan in je lichaam? En is wachten dan niet een ander woord voor ‘zijn’?
Zijn en wachten is hetzelfde.
Veel mensen denken bij wachten met de armen over elkaar op de bank zitten. Maar niets is minder waar. Wachten is een alert ‘niks doen’, ‘zijn’ dus. Wachten is het leven, jouw leven(!), de kans geven zich te ontvouwen. Het enige wat jij ‘doet’ is wakker en alert observeren. Bewust van wat er zich afspeelt binnen en buiten je. Precies wat je ook doet bij alles wat nu ontluikt in de natuur. Je gaat geen bloemknop aanmoedigen om zich te openen, nu! Je gaat niet een voor jou onbekende bloemknop openpeuteren om te kijken wat voor bloem er in zit.
Je wacht. Je wacht tot het vanzelf gaat. En dat is het wachten wat je Human Designexperiment je brengt als je niet meer je mind volgt. Wachten als een innerlijke houding. Wachten als een zwangere vrouw. Wachten in het weten dat dat wat voor jou bedoeld is jou zal vinden.
Gisteren hoorde ik Alok Anand Dias, één van mijn favoriete Human Designleraren, zeggen: “Kiezen is geen expressie van vrijheid, maar een expressie van angst. Angst om ons over te geven aan dat wat het leven ons brengt.” Wow, die kwam binnen. Dus al het voorbarig initiëren, al het in gang zetten van dingen, alle door de mind gestuurde acties, komen voort uit de angst om ons toe te vertrouwen aan het leven zelf. Wanneer we niet in die angst gaan, niet vanuit die angst dingen in gang zetten, dan blijft er toch niets anders over dan wachten? Of ‘zijn’.
Ik hoop oprecht dat we allemaal die innerlijke staat van wachten mogen ervaren.